ජූනෝ සහ මොනරා

මොනරාට ඉස්සර විශේෂ වලිගයක් තිබුණේ නැත. ඔහුගේ ස්වරූපය අනෙක් හැම කුරුල්ලෙකුගේම ස්වරූපය වැනි විය.  කවුරුත් ඔහුට විශේෂ සැලකිල්ලක් දැක්වූයේ නැත. එහෙත් විශේෂ සතෙකු වීමට ඔහුට අවශ්‍ය විය. ඔහුට අවශ්‍ය වුයේ හැමෝ ම ඔහු දෙස හැම විට ම අගය කරමින් බලා සිටීමට සැලැස්විම ය. කවුරුත් ඔහු දෙස එතරම් බැලුවේ වත්, ඔහු කෙතරම් ලස්සන ද කීවේ වත්නැති නිසා ඔහු දුකින් කල් ගෙව්වේ ය.

දවසක් වනාන්තරයේ ගඟක් ළඟ දී ඔහුට ජූනෝ දෙවඟන මුණ ගැසුණි. ඇය ඉතා සුරූපී වූවාය. “දිව්‍යමය දේවතාවියනි – ඔබගේ සුන්දරත්වය හා විශිෂ්ටත්වය ඉතා සිත් ගන්නා සුලුය.

එම නිසා ඔවුහු මොනරා වට කරගෙන ඔහුගේ පිල අගය කරමින් සිටියෝ ය. මොනරා පිල් විදහාගෙන නටමින් අවධානය ගැන සතුටු වෙමින් සිටියේ ය. ඔහු එයට ඉතා කැමති විය.  ඔහු තමයි හොඳ, ඔහු තමයි විශිෂ්ටම.

එවේලේම හෙළවෙන සෙවණැල්ලක් ඔවුන් හරහා ගියේ ය. හැම සතා ම අහස දෙස බැලුවෝ ය. ඒ ඔවුන් ඉහළින් පියඹා යන රාජාලියෙකුගෙන් ය. ඔහු කොතරම් ඉහළින් පියාසර කරනවා ද යත්, ඔහුගේ පියාපත් පුළුල්වී ද යත් හිරු එළිය ද මොහොතකට ඔහුගේ ගමන නිසා මුවා වී ගියේ ය.

“ආහ් ! සතුන්ට කියවුණි. “බලන්න! බලන්න ඔහු කොතරම් හොඳින් පියාසර කරනවා ද කියා. ඔහු කෙතරම් විශිෂ්ට ලෙස පෙනෙනවා ද! ඔහු කෙතරම් බලවත් ද!”

“අපෝ” මොනරා සිතුවේ ය.  “මටත් ඉගිලෙන්න පුළුවන්. මම එයාට වඩා ගොඩක් ලස්සනයි, ගොඩක් බලවත්.  ඉන්න මං ඒගොල්ලන්ට පෙන්වන්නං”.

ඔහු ඉගිලීම සඳහා ඔහුගේ ඔහුගේ පියාපත් දිගහැරියේ ය. ඔහුට ඉස්සර මෙන් පියෑඹීමට නොහැකි බව ඔහුට අවබෝධ විය. ඔහුගේ පිල බර වැඩි විය. ඔහුට පියෑඹීමට හැකි වූයේ ඉතා කෙටි දුරවල් පමණි. ඔහුට  පොළොවෙන්  ඉහළට එසවීමට පුළුවන් වූයේ අඩි කිහිපයක් පමණි. ඔහු ලස්සන වී තිබුණ ද දැං  ඔහු ශක්තිමත් පියාඹන්නෙක් නොවී ය. ජූනෝ දෙවඟන ඔහුට ඉගැන්වූ පාඩම වූයේ හැම දෙය ම ප්‍රතිරූපයට ලඝු කළ නොහැකි බවයි. ඔබට කළ හැකි දේ එයට වඩා වටී.