කූඹියොයි, තණකොළපෙත්තයි

එකෝමත්එක කාලෙක හොඳ සංගිතඥයෙකු වුණ තණකොළපෙත්තෙක් විය. ඔහු සිංදු කීමට ඉතා ආසා විය. ඔහු වයලීනය ගැසීමට ද ඉතා කැමති විය. ජීවිතය සුන්දර විය. හිරු බැබළෙමින් තිබුණි. ගස්වල පලතුරු පිරී තිබුණි. ජීවිතය සුන්දර විය. ඔහු දිනය පුරා ම සිංදු කියමින් නටමින් සිටියේ ය.

එක්වරක් ඔහු තණකොළ මත නිදාගෙන වළාකුළුවලට සින්දු කියමින් සිටින විට කූඹියෝ පෙළක් ඔහුව පසුකර ඇවිද යමින් සිටියෝ ය. හැම කූඹියා ම යමක් කටින් ගෙන යමින් සිටියේ ය. සමහරු පාන් කුඩු ඔසවාගෙන සිටියෝ ය. සමහරු සීනි. සමහරු කුඩා බිස්කට් කැබලි.

“ඒයි, මාත් එක්ක සින්දු කියන්න එන්න” තණකොළපෙත්තා කූඹින්ට කිවුවේ ය.

“අපිට බෑ. අපිට සීත සෘතුවට කෑම එකතු කරන්න තියෙනවා,” ඔවුහු උත්තර දුන්නෝය.

“තවම වසන්තය නේ. ඇයි දැං ඉඳන්ම සීත සෘතුව ගැන හිතන්නේ?”

“සියලු දෙයම හොඳ කාලවල දී තමයි අපි වැඩ කළ යුත්තේ. සියලු දෙයම හොඳ නැති කාල වෙනුවෙන්,” කූඹියෝ කීය.

“අයියෝ ඔයගොල්ලෝ කිසි ම ජොලියක් නැති අයනේ,” තණකොළපෙත්තා කීය. ඔහු දිගට ම සින්දු කීවේය.

ග්‍රීෂ්ම සෘතුවේ, තණකොළපෙත්තා නැවත නදියක් ළඟ වයලීනය ගසමින් සිටිය දී මෙම කූඹි පේලියම පලතුරු ඔසවාගෙන යනු දුටුවේය. සමහරු කුඩා ඇපල් කැබලි ගෙන ගියෝ ය. සමහරු චෙරි. සමහරු පලම් ගෙඩි.

“නැවතිලා සංගීතය අහන්න,” තණකොළපෙත්තා කීවේ ය.

“අපිට බෑ. ග්‍රීෂ්ම සෘතුව පහු වෙනවා. ළඟදී ම පලතුරු නැති වෙයි. අපිට ඒවා දැන්ම ම එකතු කරගන්න වෙයි. නැත්නම් සීත කාලයේ දී අපට පලතුරු නැති වෙයි.”

“හුම් -ඔයගොල්ලෝ කොච්චර හිතින් කරදර වන අය ද!” තණකොළපෙත්තා කීය. “ජීවිතය කෙටියි. ඔයගොල්ලන් ඒක විදින්න දැනගන්න ඕනෑ.” ඔහු දිගට ම වයලීනය වාදනය කළේය, කූඹින්ට හිනා වෙමින්.

ඉන් පසු ගිම්හානය පැමිණි නිසා ශාක පත්‍ර විවිධ පාටවලට හැරුණේය. ලෝකය ඉතා ලස්සන විය. වියලි පත්‍ර රැගෙන පේළියට යන කූඹින්ව තණකොළපෙත්තාට දක්නට ලැබුණි. ඔහු සිටියේ තමන්ට ම සිංදු මුමුණමින් රත්තරන්පාට කොළවල නිදාගෙන ය.

“එන්න, කොළවල ලස්සන බලන්න මාත් එක්ක,” ඔහු කූඹින්ට කීය.

“අපට බෑ,” කූඹියෝ කීවෝ ය. “අපිට අපේ ගෙදර හොඳින් උණුසුම් කරන්න ඕනෑ ශීත සෘතුවට පෙර.”

“කොච්චර දුක්බර ද ඔබගේ ජීවිතය,” තණකොළපෙත්තා කීවේ ය. ඔහු හයියෙන් සින්දුවක් මුමුණමින් පත්‍ර මත හාන්සි වුණේ ය.

ඉන්පසු ශීත සෘතුව පැමිණියේ ය. හැම පත්‍රයක් ම හැම පලතුරක් ම ගස්වලින් ගිලිහී තිබුණි. තණකොළ පෙත්තාට සීතල හා බඩගින්න දැනුණි. ඔහුට නිදාගැනිමට උණුසුම් නිවසක් ඔහු සාදා තිබුණේ නැත. ඔහුට කෑමට ඔහු කෑම එක් රැස් කරගෙන තිබුණේ නැත.

ඔහු හෙමිහිට කූඹියන් හිටි තැනට ගියේ ය. ඔහු දොරට තට්ටු කළේය. කූඹියෝ එළියට විත් ඔහු දෙසබැලීය.

“මට සීතයි. බඩගිනියි.මට උදව් කරන්න පුළුවන් ද?” ඔහු කූඹින්ගෙන් ඇසුවේ ය.

“ඇයි ඔයා ගිහින් සිංදු කියලා, වයලීන් ගහලා, හාන්සිවෙලා කොළවල ලස්සන බලලා ඉන්නෙ නැත්තේ?” කූඹියෝ ඇසුවෝය.

එවිට පිළිතුරු වශයෙන් කීමට තණකොළ පෙත්තාට කිසිවක් තිබුණේ නැත. ඔහු සීතලේ ගැහෙමින් පමණක් සිටියේ ය.

කූඹින්ට තණකෙළපෙත්තා ගැන දුක හිතුණේ ය. ඉතින් ඔහුව ඇතුළට කැදවා, කෑම දී තිබුණ ලොකු ම පත්‍රය උඩ ඔහුට රස්නෙට සිටීමට සැලැස්වූවෝ ය.

ඔවහු හොඳ, හොඳින් වැඩ කරන කූඹියෝ වූහ.