An outreach service by the library of the University of Sri Jayewardenepura.
වෘකයා සේ කෑ ගැසූ කොල්ලා
එකමත් එක කාලෙක එක කොල්ලෙක් හිටියා, බැටළුවන් බලා ගැනීම ඔහුගේ රැකියාව කරගත්. ඔහුගේ පියාට බැටළු පට්ටියක් තිබුණේ ය. උන්ව බලා ගැනීම මේ කොල්ලාගේ රාජකාරිය විය. කදු මුදුනට ඔවුන්ව ගෙන ගොස් තණකොළ කෑමට දී හැන්දෑවේ නැවත බැටළු කොටුවට දැමීම ඔහුගේ රාජකාරිය විය. හැම උදයේ ම ඔහු බැටළුවන්ව කදු මුදුනට ගෙන ගියේ ය. එය ඉතා ලස්සන තැනකි. සුළඟ සිසිල් විය. බැටළුවෝ ඉතා සාමකාමීව තණකොළ කමින් සිටියෝ ය.
ඔහුට නිදා ගැනීමට අවශ්‍ය විය. එහෙත් ඔහුට එය කළ නොහැකි විය, මන්ද ඔහුගේ පියා කියා තිබුණේ “මෙහෙ වෘකයෙක් ඉන්නවා. පරෙස්සමින් ඉන්න. ඌට මගේ බැටළුවන් අල්ලගන්න දෙන්ට එපා.”
එක් දවසක් ළමයාට ඉතා කම්මැලි සිතුණි. නිහඬතාව බර වැඩි විය. සාමකාමී වැඩි විය. ඔහුට යම් උත්තේජනයක් අවශ්‍ය විය. ඔහු නැගිට “වෘකයෙක්, වෘකයෙක්” කියා කෑ ගැසුවේ ය.
ගමේ සියලු දෙනා ම කන්ද උඩට දුවගෙන ආවෝ ය. ඔවුහු දිග පොලු, ගල් හා මුගුරු රැගෙන ආවෝය. හති ලමින් ඔවුහු ළමයාගෙන් වෘකයා කොහෙද යැයි ඇසුවේ ය.” කොල්ලා හිනා වුණේය. “හා හා හා වෘකයෙක් නෑ. ඔයගොල්ලෝ ඔක්කොම රැව ටුණා.”
මිනිස්සුන්ට හොඳටම තරහ ගියේ ය. ඔවුන් ළමයාට බැණ නැවත ඔවුන්ගේ වැඩ කරා ගියෝ ය. තව ටික කලක් ගත වූ විට ළමයාට නැවත කම්මැලි සිතුණි. මෙවර ඔහු කෑ ගැසීම පුහුණු කළේය.
“වෘකයෙක්, වෘකයෙක්, වෘකයේක්”
මිනිස්සු කන්ද උඩට දිව ආවෝ ය, කෝටු, දිග පොලු හා ලොකු ගල් රැගෙන.
නැවත කොල්ලා හිනා වුණේ ය. තණ කොළ මත පෙරළි පෙරළී හිනා වුණේය. ගම් වැසියන්ට නැවතත් හොඳටම තරහ ගියේ ය. ඔවුන් කිසිවක් කීවේ නැත, ඔවුන් නිහඬව නැවත වැඩ කරා ගියා පමණි.
“විහිළුවක් තේරුම් ගන්න,” ඔහු ඔවුන් පිටුපස කෑ ගසා කීවේය. එහෙත් ඔවුන් කිසිවත් කීවේ නැත. කොල්ලා සුමානයක් ම සිදු වූදේ ගැන හිනා වුණේ ය.
ඊට පසු දවසක දැන් සිදු කළ යුත්තේ කුමක් දැයි සිතමින් සිටින විටක ඔහුට බැටළුවන් කලබලයෙන් කෑ ගසනවා ඇසුණි.
“බා බා”
ඔහු වටපිට බැලුවේය. බැටළුවෝ බියෙන් වටපිට දිව්වෝ ය. ළමයා එදෙස හොදින් බැලුවේය. ඒ වෘකයෙක් පහලට නැමී සිටින පැනීමට සැරසෙන. කොල්ලා කෑ ගැසීය. ඔහු ඇත්තෙන් ම බිය වී සිටියේ ය. වෘකයා ඉතා විශාල විය. ඔහු පැනීමට ලැහැස්ති වෙමින් සිටියේ ය. ළමයා කෑ ගසමින් කන්ද පහළට දිව්වේ ය.
“වෘකයෙක්, වෘකයෙක්, වෘකයේක්” ළමයා කෑ ගසුවේ ය.
එහෙත් කිසිවෙක් ඔළුව ඉස්සුවේ වත් නැත. ගම්වැසියෝ ඔහේ වැඩපලවල පමණක් නිරතව සිටියෝ ය.
“උදව් කරන්න, උදව් කරන්න, උදව් කරන්න, උදව් කරන්න!” කොල්ලා කෑ ගැසුවේ ය. “වෘකයෙක් ඇවිල්ලා!”
කවුරුවත් ඔහු දෙස බැලුවේ වත් නැත.
“වෘකයා මගේ බැටළුවන්ව කන්න හදනවා!” කොල්ලා කෑ ගැසුවේය.
එහෙත් කිසිවෙක් නාවේ ය.
වෘකයා බැටළුවන් වෙත පැන්නේ ය. ඔහු බොහොමයක් මැරුවේය. කොල්ලා කෑ ගසමින් උදව් ඉල්ලුව ද කිසිවෙකු ඔහුව විශ්වාස කළේ නැත. එම නිසා කිසිවෙකු ආවේ නැත. කවුරුත් බොරුකාරයන් විශ්වාස කරන්නේ නැත.