An outreach service by the library of the University of Sri Jayewardenepura.
හුළඟයි, ඉරයි
එක කාලයක් තිබුණා උතුරු හුළඟ ඔහුගේ බලය ගැන ඉතා ම ආඩම්බර වුණ. ඔහු එහාට හැමුවා මෙහාට හැමුවා. ඔහු කොතන ගියත් ගස් නැමුණේ ය, ඇදුම් ගසාගෙන ගියේ ය, මල්වල පෙති හැලුණේ ය. තමන්ගේ ශක්තිය එසේ පෙන්වීමට ඔහු ඉතා කැමති වූවේ ය.
“මම තමයි ලෝකයේ බලවතුම කෙනා,” ඔහු උදම් ඇනු‍වේ ය.
“ඇත්තට ම?” හිරු ඇසුවේ ය. “ඔබට හොඳට ම විශ්වාස ද?”
“නැතිව” උතුරු හුළඟ කීවේ ය. “මම ඔබටත් වඩා බලවත්, ඔබට බෑ මිනිස්සුන්ව එහා මෙහා තල්ලු කරන්න. මට පුළුවන්.”
“බලය කියන්නේ මිනිස්සුන්ව එහා මෙහා තල්ලු කරන එක නොවෙයි,” හිරු කීවේ ය. “තමන්ට අවශ්‍ය දේ මිනිසුන් ලවා කර ගැනීම තමයි බලය කියන්නේ.”
සුළඟ හිනා වුණේය. ඔහු එහා මෙහා දැඟලුවේ ය. “මට පුළුවන් මට අවශ්‍ය දේ ඔවුන් ලවා කරවා ගන්න. ඉන්න මං පෙන්වන්නම්. ඔයාට පේනව ද අර මිනිහා කබායයි තොප්පියකුයි පැළඳගෙන පහත ඇවිදන් යන?”
හිරු පහත බැලුවේ ය. කබායක් හා තොප්පියක් පැළඳි මිනිහෙක් පහළ ඇවිද යමින් සිටියේ ය.
“මෙන්න බලන්න,” උතුරු හුළඟ කීය. ඔහු තදින් හමන්න පටන් ගත්තේය, මිනිසා පසුකර නොයෙක් වාරයක් යමින්.
මිනිසා තම කබාය තමා වටා තව තව තදින් ඔතා ගත්තේ ය. තම තොප්පිය කන් වටා තව තද කරගත්තේ ය.
සුළඟ කෙතරම් වේගයෙන් කැරකුණ ද යත් ඔහුට මහන්සි ආවේ ය.
“දැං ඉවර ද?” හිරු ඇසුවේ ය. “දැං මං කරන දේ බලන්න” ඔහු කීවේය. ඔහු තවත් දීප්තියෙන් බබළන්නට විය.
ටික වේලාවකින් මිනිසා කබාය ගැලෙව්වේ ය. ඔහුට රස්නය දැනී තිබුණි.
හිරු තව තවත් තදින් පෑයූවේ ය ය.මිනිසා තොප්පිය ද ගැලෙව්වේ ය. ඔහුට දාඩිය දමන්නට පටන්ගෙන තිබුණි.
“දැක්ක ද?” ඉර ඇසුවේ ය. “තමන්ට අවශ්‍ය දේ කර ගැනීමට හැමතිස්සෙ ම මිනිසුන්ව එහෙ මෙහෙ තල්ලු කරන්න අවශ්‍ය නෑ.”
උතුරු සුළඟ කිසිම දෙයක් කිව්වේ නැත. ඔහු ඈතට පාවී ගියේ තම උඩඟුකම ගැන ලැජ්ජා වෙමිනි.